ظهور مفهومی با عنوان «مکان‌سازی خلاق» در اصل طلایه‌دار مسیری نو است که رابطه‌ای جدید بین هنر و توسعه را هدف‌گذاری می‌کند. «شهر هنر» چنین برداشت می‌کند که در چارچوب مباحث محیط مصنوع، بخشی از شیوه‌هایی گسترده‌تر از ایده عمومی ایجاد مکان‌های خلاقانه هستند.

«زیباشهر» معتقد است اگر پارادایم شهرهای دیروز، شهرهای مهندسی شده‌ای بوده که روی زیرساخت‌های سخت نظیر جاده‌ها، تاسیسات شهری، معماری بناها و توده و فضا و در یک کلام «کالبد» ساخته شدند و رشد پیدا کردند، شهرهای فردا علاوه بر این زیرساخت‌ها در جستجوی «زیرساخت‌هایی نرم» [در لایه‌های اجتماعی/فرهنگی] خواهند بود.

نوآوری به ساده‌ترین شکل، بیانگر تازگی در عمل و ایده‌های نو در فرایند تعیّن آن [به عبارتی، طرحی نو در‌انداختن، نه لزوما با شکافتن سقف فلک] است. تعابیر کوتاه اشاره شده، فقط بر جدید بودن «ایده» تاکید نداشته، نفس «عمل نو» نیز باید منعقد شود. مقصد و مقصود «نوآوریِ شهر هوشمند» تلاش یک شهر برای دریافت، درک، برنامه‌ریزی و نهایتا انجام هوشمندانه همه امور است.

محیط به سیاقی بنیادین بر نوآوری تاثیر می‌گذارد؛ دامنه ابتکاراتِ متجلی در شهر می‌تواند از مرزهای شهر، سازمان و حکمروایی عبور کرده، اهدافی تعاملی منجر به اشتراک‌گذاری داده‌ها، اطلاعات و دانش را به همراه داشته باشد؛ فعالیت‌های مربوط به تعامل می‌تواند به هم‌افزایی، ارتباط یا ادغام ترکیبات مختلف نیز منجر شود.