«زیباشهر» معتقد است اگر پارادایم شهرهای دیروز، شهرهای مهندسی شده‌ای بوده که روی زیرساخت‌های سخت نظیر جاده‌ها، تاسیسات شهری، معماری بناها و توده و فضا و در یک کلام «کالبد» ساخته شدند و رشد پیدا کردند، شهرهای فردا علاوه بر این زیرساخت‌ها در جستجوی «زیرساخت‌هایی نرم» [در لایه‌های اجتماعی/فرهنگی] خواهند بود. در عرصه رقابت‌های جهانی، شهرهایی پایدار خواهند ماند که بتوانند بر روی ریل جهانی حرکت کرده، به موازات این حرکت پیوندهای ارتباطی قوی در داخل مرزهای خود با ارزش‌های محلی و بومی ایجاد نمایند؛ در چنین اوضاع و احوال پیچیده‌ای، نیازمند دو قابلیت منحصر به فرد ذهنی و انسانی هستیم: «خلاقیت» و «نوآوری»!
